Tak, tak.

Ale czy macie w swoich zbiorach płyty z okładkami, na których obok informacji o zawartości muzycznej danego krążka wydawca postarał się jeszcze o to "coś więcej"?
Takie małe dzieła sztuki? Albo czy znacie takie płyty? Okładki, które hipnotyzują, które przemawiają do nas, które same w sobie też mają moc!
Być może ze względu na swe małe rozmiary trudno takich doszukać się pośród płyt CD, ale może akurat... A wśród LP, które...?

Liczy się tylko muzyka?
Chyba nie do końca skoro są przypadki powierzenia zaprojektowania okładki albumu uznanemu artyście, jak Andy'emu Warholowi.

Marketing?
Na pewno. Ale też i właśnie "to coś"... Jednak.

Płyta Piekarczyk & Balls Power "Xes" z 1991 r.

Marduk "Demo 1991r."

Hmm. Trzeba przyznać, że okładki mocne, zwłaszcza ta druga. Marketingowcy jednak pokpili sprawę. Obrażanie chrześcijan już jest na tyle powszechne w świecie, że aż... nie robi wrażenia. O! Panienka miała użyć półksiężyca. To by dało dopiero prawdziwy wydźwięk; myślę, że nawet bombowy.


Wcześniej jakoś nikt nie przykładał aż tak wielkiej wagi do warstwy artystycznej płytowej okładki. Tylko sucha informacja i tyle. The Beatles oraz zatrudnieni do tego artyści Peter Blake i Jann Haworth stworzyli fantastyczny, przepełniony różnorakimi kolorami kolaż, na którym umieścili samych członków zespołu oraz sławne postacie ze świata nauki czy (pop)kultury. Prócz czwórki muzyków wszystkie inne postacie były wycięte z kartonu i umieszczone w tle. By jednak wszystko było zgodne z prawem przed publikacją płyty musiano uzyskać na to zgodę każdego żyjącego członka rodziny osoby widocznej na zdjęciu. Prawnikom umknęła tylko zielona roślinka rosnąca przed tym tłumem
Obok członków The Beatles stoją młodsze wersje ich samych.
Dzisiaj jest to chyba okładka najbardziej rozpoznawalna w historii. Ma to coś...

Mimo wszystko, lubię jak sztuka prowokuje. Zmusza do zastanawiania się. Jej autor chce uzyskać jakiś np; szokujący efekt.
Było zbyt ostro ?
To może:

Sztuka zawsze prowokowała. Prawda. Czasami autorowi zależało na drastycznym ukazaniu danego problemu nawet jeśli było to przysłowiowe wsadzenie komuś palca w oko, a czasami służyło wyłącznie własnej autopromocji...
W tym pierwszym taka sztuka zawsze niosła jakąś treść. Nie za bardzo wiem co autorzy tej "okładki z krucyfiksem" za treści chcą nam przekazać, na co mamy zwrócić uwagę... Dostrzegam tu wyłącznie tylko ten drugi przypadek w dodatku w kiepskim, bo mocno prymitywnym - stylu.

Okładka autorstwa Storma Thorgersona i Aubrey'a "Po" Powella.
Bardzo prosta.
Trójkąt miał symbolizować twórcze siły zespołu; kolorowe światło - efekty laserowe, które towarzyszyły grupie podczas ich koncertów. Zespół bowiem jako jeden z pierwszych tworzył na scenie spektakle typu "światło i  dźwięk".
Ale fani z czasem zaczęli odbierać to po swojemu.
To zdjęcie przodu okładki płyty, tył ukazuje tu ten proces w formie odwróconej. Wyjmujemy płytę, puszczamy... I szarość życia codziennego nagle nabiera barw. Kiedy muzyka milknie a płyta z powrotem ląduje w opakowaniu - następuje powrót...
Na pewno każdy spotkał się już kiedyś z tym "motywem pryzmatu" i niekoniecznie była to okładka tej płyty.

No nie..... zdecydowanie najpaskudniejsza okładka jaka trafiła na ponadczasowe dzieło muzyczne.
Jest OKROPNA. Trzymam ją zawiniętą w gazetę (żartowałem).
O wiele bardziej kręci mnie oglądanie takich

Znowu The Beatles.
Okładka zrobiona na szybko ale z czasem obrosła w legendę. I to nie jedną. Doszukano się tu tylu ukrytych symboli, że pewnie niejeden zrobił z tego doktorat.
Nie ma na niej ani nazwy zespołu ani tytułu krążka. Zespół był wówczas tak popularny, że nie widziano takiej potrzeby
Zwykłe zdjęcie (zrobił je Ian MacMillan), które stało się symbolem popkultury. Niby zwykły przypadek a wyszedł niesamowity efekt końcowy. Taki najazd turystów (czytaj Japończyków) to miejsce nie miało nigdy w historii. Wielu z nich odtwarza ten moment jakby to był jakiś spektakl.
A może i jest...

Taki owczy pęd... sam przechodziłem trzy razy przez te pasy i nawet gdzieś miałem fotkę. ;)